σφηκοφωλιά

 

Μη σκέφτεσαι...

ό,τι είναι να γίνει θα γίνει...

οι σκέψεις είναι σαν τη σφηκοφωλιά!

Όσο τη σκαλίζεις, τόσο ξεχύνονται οι σφήκες

και σε κεντρώνουν!

πως έγινε ένας κακός άνθρωπος

Θα σας πω πώς έγινε

Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο

δρόμο του έναν χτυπημένο

Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε

Τόσο πολύ λυπήθηκε

που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του vα πλησιάσει για να σκύψει να

τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις 

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,

να ψυχοπονέσει τον καημένο

Και καλύτερα να πούμε

Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε

Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε vα παίξει με τους άρχοντες

Άρχισε λοιπόν και κείνος

Από πάνω να χτυπά

                                                         Ε.Βακαλό

συνειδητοποίηση

Σηκώνομαι το πρωί.
Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα  στο πεζοδρόμιο.
Δεν την βλέπω
και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου,
ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,
και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο,
δεν το θυμάμαι
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και,
παρόλα αυτά,
δεν την βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου
την τρύπα στο πεζοδρόμιο
και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Την βλέπω και,
παρόλο που την βλέπω,
πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα
βγαίνω απ'το σπίτι μου.
Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.
Την βλέπω,
προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,
αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω με την άκρη των ποδιών μου
ως την άλλη μεριά,
αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα,
βγαίνω από το σπίτι μου
βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα
που χοροπηδάω από τη χαρά μου...
Και, έτσι όπως χοροπηδάω,
ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα,
βγαίνω απ'το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω
και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα,
σήμερα μόλις,
συνειδητοποιώ
ότι είναι πιο βολικό
να περπατάω...
στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Χ.Μπουκάι 

είχα έναν φίλο...

Είχα έναν φίλο που με νοιαζόταν, όπωσ κάνουν οι φίλοι.

Μαθαίναμε πράγματα ο ένασ στον άλλον.

Αυτόσ, μου μάθαινε να κυνηγάω την ισορροπία.

Με έβλεπε να βάζω τα κλάματα και έλεγε: "γιατί κλαισ συνέχεια; σκέψου λιγάκι λογικά..."

Μιλούσα απότομα και αναρωτιόταν: " πώσ μπορείσ να είσαι τόσο σκληρή; δεν σε νοιάζει; "

Είχα έναν φίλο που μου έλεγε: " μην είσαι εγωίστρια. δεν γυρνάνε όλα γύρω σου"

Του άνοιγα την καρδιά μου. Μιλούσα...μιλούσα...με έκλεινε στην αγκαλιά του και μου ψιθύριζε: "σταμάτα να σκέφτεσαι μόνο τουσ άλλουσ, κοίτα λίγο και τον εαυτό σου."

Τον άκουγα... Με βοηθούσε, γι' αυτό και τον έκανα, στα κρυφά, δάσκαλό μου.

Όσο περνούσε ο καιρόσ, φαινόταν όλο και πιο ξεκάθαρα.

Είχα έναν φίλο που νοιαζόταν τόσο για την ισορροπία μου, που στο τέλοσ έχασε τη δική του.

Είχα έναν φίλο που ξέχασε να'ναι φίλοσ μου.

η ισορροπία του...