είχα έναν φίλο...

Είχα έναν φίλο που με νοιαζόταν, όπωσ κάνουν οι φίλοι.

Μαθαίναμε πράγματα ο ένασ στον άλλον.

Αυτόσ, μου μάθαινε να κυνηγάω την ισορροπία.

Με έβλεπε να βάζω τα κλάματα και έλεγε: "γιατί κλαισ συνέχεια; σκέψου λιγάκι λογικά..."

Μιλούσα απότομα και αναρωτιόταν: " πώσ μπορείσ να είσαι τόσο σκληρή; δεν σε νοιάζει; "

Είχα έναν φίλο που μου έλεγε: " μην είσαι εγωίστρια. δεν γυρνάνε όλα γύρω σου"

Του άνοιγα την καρδιά μου. Μιλούσα...μιλούσα...με έκλεινε στην αγκαλιά του και μου ψιθύριζε: "σταμάτα να σκέφτεσαι μόνο τουσ άλλουσ, κοίτα λίγο και τον εαυτό σου."

Τον άκουγα... Με βοηθούσε, γι' αυτό και τον έκανα, στα κρυφά, δάσκαλό μου.

Όσο περνούσε ο καιρόσ, φαινόταν όλο και πιο ξεκάθαρα.

Είχα έναν φίλο που νοιαζόταν τόσο για την ισορροπία μου, που στο τέλοσ έχασε τη δική του.

Είχα έναν φίλο που ξέχασε να'ναι φίλοσ μου.

η ισορροπία του...