Δοκαρι.. ΙΙ

Ελλιπής προσπάθεια είπαν.. έλλειψη κινήτρου.. αδιαφορία.. αδυναμία συγκέντρωσης.. Είπαν, είπαν.. Κανείς δεν σκέφτηκε την ανικανότητα.. Μέχρι τότε ούτε καν ο ίδιος.. Απλή καθαρή ανικανότητα.. Να κάνει αυτό που έπρεπε..

Τα συναισθήματα μετά από καιρό εκεί.. Αναλλοίωτα σε ένταση.. Στο μυαλό του γέλια, κλάματα, φωνές, αναμεμιγμένα με την μυρωδιά του καπνού και του χόρτου και την γεύση του αλκοόλ..

Διάολε θα τρελαθώ..

Η κάφτρα του τσιγάρου φωτίζει το δωμάτιο.. σε κάθε τζούρα εμφανίζονται μπροστά του αναμνήσεις.. Στιγμές όμορφες που τον έκαναν να νοιώθει ο πρώτος μαν της αγέλης αλλά και στιγμές άσχημες.. Στιγμές που απογοήτευε τον εαυτό του και τους ανθρώπους που τον πίστευαν χωρίς μέχρι τώρα να ξέρει το γιατί..

Τώρα όμως ξέρει.. Ξέρει ότι τα πράγματα δεν ήταν ποτέ όπως νόμιζε.. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε..

Απλά δεν μπορούσε..

Loneliness..

στον ήλιο, όλοι έχουν μοίρα

Μια φορά, ήταν κάποιοσ που συνεχώσ μουρμούριζε "δεν έχω στον ήλιο μοίρα".
Και όλο γκρίνιαζε.
Και συνεχεια φώναζε.
Περπατούσε σκυφτόσ και δε μιλούσε σε κανέναν.
Περπατούσε σκυφτόσ και δε νοιαζόταν για κανέναν.
Τα σκουπίδια του στίβεσ, τα ρούχα του παντού πεταμένα.
Τα σκουπίδια του στίβεσ και τα όνειρα του παρατημένα.
Και όλο γκρίνιαζε.
Και συνέχεια φώναζε.
Ξυπνούσε κάθε μέρα, αλλά τα μάτια του δεν έλεγε να τ' ανοίξει.
Ξυπνούσε κάθε μέρα και βιαστικά, ετοιμαζόταν να μη ζήσει.
Κοιμόταν το πρωί και ξυπνούσε το βράδυ.
Κοιμόταν το πρωί και νόμιζε πωσ ξυπνούσε το βράδυ.
Και όλο σκεφτόταν.
Σκεφτόταν συνέχεια.
Εκτόσ από κάτι.
Ξέχασε κάτι...

πωσ, στον ήλιο, όλοι έχουν μοίρα.

Medianeras..

Αργεντίνικη παραγωγή με σενάριο και  σκηνοθεσία απο τον Gustavo Taretto.. Ο κύριος λοιπόν αυτός καταφέρνει να φτιάξει μια αισθηματική μεν ταινία η οποία εκφράζει παράλληλα με έναν απλό και όμορφο τρόπο τους προβληματισμούς των δυο βασικών χαρακτήρων. Tης Mariana (Pilar López de Ayala) σχεδιάστρια βιτρινών που μόλις έχει βγει απο μια σχέση με όχι και τόσο όμορφο τρόπο, και του Martin (Javier Drolas), web designer, ο οποίος αποφεύγει πολύ τον έξω κόσμο, κλεισμενος στο σπιτι και τον εαυτο του, μετά το επίσης άδοξο τέλος της δικής του σχέσης..

Δυο άνθρωποι σε μια μεγαλούπολη (Μπουένος Άιρες) άγνωστοι μεταξύ τους, κινούνται καθημερινά τόσο κοντά όμως ταυτόχρονα τόσο μακριά ο ενας απο τον άλλον μέχρι που στο τέλος όλα (τυχαία?) παίρνουν τον δρόμο τους.. 

Γιατί όπως μας πληροφορεί ο κύριος Daniel Johnston (του οποίου το site είναι εδω) στο κομμάτι που ντύνει μια απο τις πιο όμορφες σκηνές του έργου:

Only if you're looking can it find you

Cause true love is searching you

But how can it recognise you

Unless you step out into the light

Η σκηνή της ταινίας με το συγκεκριμένο κομμάτι (που μας έκανε να χαμογελάσουμε λιγάκι παραπάνω).. :)

Δοκάρι..

Μετά απο ένα στείρο 90λεπτο οι ομάδες οδηγούνται στην παράταση.. Ίδιο σκηνικό και στο έξτρα μισάωρο.. Το παιχνίδι θα κριθεί στα πέναλτι.. Ψυχοφθόρα διαδικασία.. Τελευταία εκτέλεση.. Αν μπει, στο ζενίθ.. Αν χαθεί..

Παίρνει φόρα.. Εκτελεί..

Δοκάρι..

Τα φώτα σβήνουν.. Εκείνος αποσβολωμένος να κοιτάει τα δίχτυα.. Στα μάτια του εικόνες απο πανηγύρια.. Πανηγύρια που δεν θα ζήσει.. Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο πέναλτι.. Μέχρι το επόμενο πέναλτι..

Μουδιασμένος επιστρέφει σπίτι.. Στο μυαλό του ξανά και ξανά ο ήχος απ το δοκάρι.. Τα ίδια συναισθήματα ξανά και ξανά.. Πίκρα, απογοήτευση, θυμός.. Ένα ποτό.. Δυο.. Σιγά σιγά ξημερώνει.. Θα τα παρατήσω, μουρμουράει.. Ακούς? το μπουκάλι σχεδόν άδειο δίπλα του σαν τον πιο πιστό φίλο..

Μεσημέριασε..

σήμερα δεν ήταν που έλεγεσ θα αλλάζαμε τον κόσμο;

Άραζα στο πάρκο, στο παγκάκι ανάμεσα στισ τριανταφυλλιέσ και περίμενα τον Νώντα… Ξαφνικά φωνέσ. Μια παρέα συζητάει έντονα. Ναι…όχι…ίσωσ…Κοιτάζω γύρω, τρία παγκάκια πιο πέρα, πέντε αγόρια κουβεντιάζουν με πάθοσ κάνοντασ χειρονομίεσ και που και που βρίζοντασ.

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

Ξεκινάω για το σπίτι του Νώντα.Στο δρόμο κάποιοι προσπερνάνε βιαστικά, άλλοι μιλάνε στο τηλέφωνο, κάποιοι λίγοι μου ρίχνουν ένα φευγαλαίο βλέμμα και μου γελάνε. Πλησιάζω έναν ανοιχτό κάδο. Δύο παιδιά με τα κεφάλια τουσ μέσα, ψάχνουν ότι βρουν για να γεμίσουν το μισοσπασμένο καρότσι τουσ. Ένας αντρασ, αφού τουσ παρακολουθεί για λίγο από το μπαλκόνι του, φωνάζει με αηδία "Τι είναι αυτά ρε; Να ψάξετε σε άλλουσ κάδουσ, όχι μπροστά στο σπίτι μου".

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

Φτάνω στο σπίτι του Νώντα... Σκαρφαλώνω και ψάχνω απ'το παράθυρο μήπωσ τον βρω πουθενά. Δύο ηλικιωμένοι καθισμένοι μπροστά σ'ένα κουτί. Φωνάζει το κουτί, φωνάζουν και οι ηλικιωμένοι.

Ναι...όχι...ίσωσ...

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

"Κατέβα από κει βρωμόγατο! Δεν καταλαβαίνεισ; Φύγε! Ουστ!", μου φωνάζει μια γυναίκα απ΄το δρόμο.

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

Εσείσ ρε δεν είστε που λέτε πως θέλετε ειρήνη;

Γιατί φωνάζετε αφού ζητάτε ηρεμία;

Γιατί βρίζετε αφού ζητάτε αξιοπρέπεια;

Γιατί προσβάλετε αφού ζητάτε σεβασμό;

Ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα απ'το παράθυρο. Δίπλα απ'την ηλικιωμένη κυρία, μπροστά απ'το κουτί, ο Νώντασ απλωμένοσ κοιμάται σ'ένα μαξιλάρι.

Γιατί ρε Νώντα; Κι εσύ ξεχάστηκεσ;

Σήμερα δεν ήταν που έλεγεσ θα αλλάζαμε τον κόσμο;

πρωτη αναρτηση_τεστττ

θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .