στον ήλιο, όλοι έχουν μοίρα

Μια φορά, ήταν κάποιοσ που συνεχώσ μουρμούριζε "δεν έχω στον ήλιο μοίρα".
Και όλο γκρίνιαζε.
Και συνεχεια φώναζε.
Περπατούσε σκυφτόσ και δε μιλούσε σε κανέναν.
Περπατούσε σκυφτόσ και δε νοιαζόταν για κανέναν.
Τα σκουπίδια του στίβεσ, τα ρούχα του παντού πεταμένα.
Τα σκουπίδια του στίβεσ και τα όνειρα του παρατημένα.
Και όλο γκρίνιαζε.
Και συνέχεια φώναζε.
Ξυπνούσε κάθε μέρα, αλλά τα μάτια του δεν έλεγε να τ' ανοίξει.
Ξυπνούσε κάθε μέρα και βιαστικά, ετοιμαζόταν να μη ζήσει.
Κοιμόταν το πρωί και ξυπνούσε το βράδυ.
Κοιμόταν το πρωί και νόμιζε πωσ ξυπνούσε το βράδυ.
Και όλο σκεφτόταν.
Σκεφτόταν συνέχεια.
Εκτόσ από κάτι.
Ξέχασε κάτι...

πωσ, στον ήλιο, όλοι έχουν μοίρα.