ο εγωιστήσ μου εαυτόσ

- Ξημέρωσε...γιατί σε βρήκε το πρωί χωρίσ συντροφιά; Πού είναι; 

- Ήθελε να μείνει μόνοσ απόψε...

-Ήθελε να μείνει μόνοσ... αυτό μάλλον είναι κάτι που άξιζε περισσότερο από ένα ξύπνημα μαζί σου.

-Δεν είναι έτσι... ήταν ανάγκη. Δε συμβαίνει και συχνά εξάλλου.

-Α, ανάγκη... όταν λεσ δε συμβαίνει συχνά, να φανταστώ εννοείσ ότι υπάρχουν φορέσ που έχει ξαναγίνει... Όλο το βράδυ μόνη. Εσύ, παρέα με τισ σκέψεισ σου,  που το πρωί έχουν κυκλώσει όλο το δωμάτιο.

- Σου είπα, ήταν ανάγκη. Έχει ζόρια, δεν μπορείσ να 'σαι καχύποπτοσ με όλουσ.

-Εσύ; Εσύ δεν έχεισ ζόρια; Εσύ θα τον άφηνεσ μόνο, αυτό μου λεσ; Εσύ δεν θα έκανεσ πότε κάτι τέτοιο.

- Σου λέω ότι ο  καθένασ είναι αυτό που είναι. Φέρεται όπωσ νιώθει και καλό θα είναι να δέχεσαι κάποια πράγματα. Να δίνεισ χώρο στον άλλον. Δεν είσαι μόνοσ.

-Χώρο;;; Χώρο για τι; Για αδιαφορία;

-Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι σαν εσένα και ποιο θα ήταν το νόημα να ήταν σαν εσένα. Τι θα 'ταν αυτό που θα 'χεσ να κερδίσεισ στο τέλοσ; 

-Σίγουρα όχι αδιαφορία...

-Σκάσε επιτέλουσ. Σκάσε! Τι δουλειά έχεισ εσύ εδώ; Ποιοσ σε κάλεσε;

-'Eχεισ πλάκα... Δεν θα ερχόμουν ποτέ αν δε με καλούσεσ εσυ... Αν δεν με παρακαλούσεσ να'ρθω. Είμαι εδώ, κάθε φορά που εσύ κάνεισ άσχημεσ σκέψεισ. Δε θα σ' ενοχλούσα ποτέ ή ακόμη και αν το έκανα, πάντα θα έβρισκα κλειστή την πόρτα σου. Εσύ επιμένεισ να την αφήνεισ ορθάνοιχτη...

Αν δεν με ήθελεσ εδώ, θα έψαχνεσ σίγουρα να βρεισ κάτι καλύτερο να κάνεισ απ'το να συζητάσ με μένα...με τον εγωιστή σου εαυτό