και ολα θα πανε καλα

Να πηγαίνεισ εκεί που η καρδιά σου κοιμάται ήσυχη τα βράδια.

Σε εκείνη τη μουσική, σε εκείνεσ τισ σκέψεισ, σε εκείνεσ τισ συζητήσεισ.

Εκεί που το μυαλό σου δουλεύει, αλλά όχι για να προσποιείται.

Εκεί που μια τυχαία κουβέντα θα γίνει αφορμή για να αλλάξεισ την κοσμοθεωρία που κουβαλούσεσ πάνω σου για χρόνια.

Στα αστεία που δεν προσβάλλουν,στισ συμβουλέσ που δεν κρίνουν, στα βλέμματα που δεν φοράνε μάσκεσ.

Όλοι έχουν άσχημεσ μέρεσ. Όλοι έχουν εφιάλτεσ και φόβουσ που κανείσ δεν τόλμησε ποτέ να πει.

Όλοι βιώνουν την σαπίλα, ο καθένασ με τον δικό του τρόπο, με τη δική του στάση.

Όχι, δεν θα αλλάξουν όλοι οι άνθρωποι, δεν θα σταματήσει η αδικία και δεν θα σβήσει το μίσοσ.

Τα αστεία θα συνεχίσουν να προσβάλλουν, οι συμβουλές θα εξακολουθούν να κρίνουν και τριγύρω σου θα βλέπεισ πολλά άτομα με μάσκεσ...

Εσύ φτιάξε τη φωλιά σου, το μέροσ που σου ταιριάζει, το μέροσ που νιώθεισ να ανήκεισ.

Εκεί που όταν όλα πάνε άσχημα , θα υπάρχουν πάντα πράγματα που σε χαλαρώνουν.

Και όλα θα πάνε καλά.

ο εγωιστήσ μου εαυτόσ

- Ξημέρωσε...γιατί σε βρήκε το πρωί χωρίσ συντροφιά; Πού είναι; 

- Ήθελε να μείνει μόνοσ απόψε...

-Ήθελε να μείνει μόνοσ... αυτό μάλλον είναι κάτι που άξιζε περισσότερο από ένα ξύπνημα μαζί σου.

-Δεν είναι έτσι... ήταν ανάγκη. Δε συμβαίνει και συχνά εξάλλου.

-Α, ανάγκη... όταν λεσ δε συμβαίνει συχνά, να φανταστώ εννοείσ ότι υπάρχουν φορέσ που έχει ξαναγίνει... Όλο το βράδυ μόνη. Εσύ, παρέα με τισ σκέψεισ σου,  που το πρωί έχουν κυκλώσει όλο το δωμάτιο.

- Σου είπα, ήταν ανάγκη. Έχει ζόρια, δεν μπορείσ να 'σαι καχύποπτοσ με όλουσ.

-Εσύ; Εσύ δεν έχεισ ζόρια; Εσύ θα τον άφηνεσ μόνο, αυτό μου λεσ; Εσύ δεν θα έκανεσ πότε κάτι τέτοιο.

- Σου λέω ότι ο  καθένασ είναι αυτό που είναι. Φέρεται όπωσ νιώθει και καλό θα είναι να δέχεσαι κάποια πράγματα. Να δίνεισ χώρο στον άλλον. Δεν είσαι μόνοσ.

-Χώρο;;; Χώρο για τι; Για αδιαφορία;

-Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι σαν εσένα και ποιο θα ήταν το νόημα να ήταν σαν εσένα. Τι θα 'ταν αυτό που θα 'χεσ να κερδίσεισ στο τέλοσ; 

-Σίγουρα όχι αδιαφορία...

-Σκάσε επιτέλουσ. Σκάσε! Τι δουλειά έχεισ εσύ εδώ; Ποιοσ σε κάλεσε;

-'Eχεισ πλάκα... Δεν θα ερχόμουν ποτέ αν δε με καλούσεσ εσυ... Αν δεν με παρακαλούσεσ να'ρθω. Είμαι εδώ, κάθε φορά που εσύ κάνεισ άσχημεσ σκέψεισ. Δε θα σ' ενοχλούσα ποτέ ή ακόμη και αν το έκανα, πάντα θα έβρισκα κλειστή την πόρτα σου. Εσύ επιμένεισ να την αφήνεισ ορθάνοιχτη...

Αν δεν με ήθελεσ εδώ, θα έψαχνεσ σίγουρα να βρεισ κάτι καλύτερο να κάνεισ απ'το να συζητάσ με μένα...με τον εγωιστή σου εαυτό

... αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα

Δε με ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις. Δε με ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι. Δεν με ενδιαφέρει ποιοι πλανήτες είναι γύρω απ΄το φεγγάρι σου. Δε με ενδιαφέρει να μάθω πόσα λεφτά έχεις. Δεν με ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει.

Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς και αν τολμάς να ονειρευτείς το να καταφέρεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά. Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης, αν είσαι ανοιχτός στις προδοσίες ή αν έχεις ζαρώσει απ'τον φόβο. Αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και να αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει, χωρίς να ανησυχείς και να πρέπει να προσέχεις να είσαι ρεαλιστής και να θυμάσαι τα όριά σου. Θέλω να ξέρω αν τολμάς να απογοητεύσεις κάποιον με το να είσαι ο εαυτός σου.

Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα. Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν. Θέλω να ξέρω αν μπορείς όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας και να φωνάξεις στο ασημί της πανσελήνου και στο χρυσαφί του ήλιου " Ναι, είμαι άνθρωπος σημαντικός και η ζωή μου ανήκει!"

σφηκοφωλιά

 

Μη σκέφτεσαι...

ό,τι είναι να γίνει θα γίνει...

οι σκέψεις είναι σαν τη σφηκοφωλιά!

Όσο τη σκαλίζεις, τόσο ξεχύνονται οι σφήκες

και σε κεντρώνουν!

πως έγινε ένας κακός άνθρωπος

Θα σας πω πώς έγινε

Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο

δρόμο του έναν χτυπημένο

Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε

Τόσο πολύ λυπήθηκε

που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του vα πλησιάσει για να σκύψει να

τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις 

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,

να ψυχοπονέσει τον καημένο

Και καλύτερα να πούμε

Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε

Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε vα παίξει με τους άρχοντες

Άρχισε λοιπόν και κείνος

Από πάνω να χτυπά

                                                         Ε.Βακαλό

συνειδητοποίηση

Σηκώνομαι το πρωί.
Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα  στο πεζοδρόμιο.
Δεν την βλέπω
και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου,
ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,
και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο,
δεν το θυμάμαι
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και,
παρόλα αυτά,
δεν την βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου
την τρύπα στο πεζοδρόμιο
και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Την βλέπω και,
παρόλο που την βλέπω,
πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα
βγαίνω απ'το σπίτι μου.
Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.
Την βλέπω,
προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,
αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω με την άκρη των ποδιών μου
ως την άλλη μεριά,
αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα,
βγαίνω από το σπίτι μου
βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα
που χοροπηδάω από τη χαρά μου...
Και, έτσι όπως χοροπηδάω,
ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα,
βγαίνω απ'το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω
και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα,
σήμερα μόλις,
συνειδητοποιώ
ότι είναι πιο βολικό
να περπατάω...
στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Χ.Μπουκάι 

είχα έναν φίλο...

Είχα έναν φίλο που με νοιαζόταν, όπωσ κάνουν οι φίλοι.

Μαθαίναμε πράγματα ο ένασ στον άλλον.

Αυτόσ, μου μάθαινε να κυνηγάω την ισορροπία.

Με έβλεπε να βάζω τα κλάματα και έλεγε: "γιατί κλαισ συνέχεια; σκέψου λιγάκι λογικά..."

Μιλούσα απότομα και αναρωτιόταν: " πώσ μπορείσ να είσαι τόσο σκληρή; δεν σε νοιάζει; "

Είχα έναν φίλο που μου έλεγε: " μην είσαι εγωίστρια. δεν γυρνάνε όλα γύρω σου"

Του άνοιγα την καρδιά μου. Μιλούσα...μιλούσα...με έκλεινε στην αγκαλιά του και μου ψιθύριζε: "σταμάτα να σκέφτεσαι μόνο τουσ άλλουσ, κοίτα λίγο και τον εαυτό σου."

Τον άκουγα... Με βοηθούσε, γι' αυτό και τον έκανα, στα κρυφά, δάσκαλό μου.

Όσο περνούσε ο καιρόσ, φαινόταν όλο και πιο ξεκάθαρα.

Είχα έναν φίλο που νοιαζόταν τόσο για την ισορροπία μου, που στο τέλοσ έχασε τη δική του.

Είχα έναν φίλο που ξέχασε να'ναι φίλοσ μου.

η ισορροπία του...