ο εγωιστήσ μου εαυτόσ

- Ξημέρωσε...γιατί σε βρήκε το πρωί χωρίσ συντροφιά; Πού είναι; 

- Ήθελε να μείνει μόνοσ απόψε...

-Ήθελε να μείνει μόνοσ... αυτό μάλλον είναι κάτι που άξιζε περισσότερο από ένα ξύπνημα μαζί σου.

-Δεν είναι έτσι... ήταν ανάγκη. Δε συμβαίνει και συχνά εξάλλου.

-Α, ανάγκη... όταν λεσ δε συμβαίνει συχνά, να φανταστώ εννοείσ ότι υπάρχουν φορέσ που έχει ξαναγίνει... Όλο το βράδυ μόνη. Εσύ, παρέα με τισ σκέψεισ σου,  που το πρωί έχουν κυκλώσει όλο το δωμάτιο.

- Σου είπα, ήταν ανάγκη. Έχει ζόρια, δεν μπορείσ να 'σαι καχύποπτοσ με όλουσ.

-Εσύ; Εσύ δεν έχεισ ζόρια; Εσύ θα τον άφηνεσ μόνο, αυτό μου λεσ; Εσύ δεν θα έκανεσ πότε κάτι τέτοιο.

- Σου λέω ότι ο  καθένασ είναι αυτό που είναι. Φέρεται όπωσ νιώθει και καλό θα είναι να δέχεσαι κάποια πράγματα. Να δίνεισ χώρο στον άλλον. Δεν είσαι μόνοσ.

-Χώρο;;; Χώρο για τι; Για αδιαφορία;

-Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι σαν εσένα και ποιο θα ήταν το νόημα να ήταν σαν εσένα. Τι θα 'ταν αυτό που θα 'χεσ να κερδίσεισ στο τέλοσ; 

-Σίγουρα όχι αδιαφορία...

-Σκάσε επιτέλουσ. Σκάσε! Τι δουλειά έχεισ εσύ εδώ; Ποιοσ σε κάλεσε;

-'Eχεισ πλάκα... Δεν θα ερχόμουν ποτέ αν δε με καλούσεσ εσυ... Αν δεν με παρακαλούσεσ να'ρθω. Είμαι εδώ, κάθε φορά που εσύ κάνεισ άσχημεσ σκέψεισ. Δε θα σ' ενοχλούσα ποτέ ή ακόμη και αν το έκανα, πάντα θα έβρισκα κλειστή την πόρτα σου. Εσύ επιμένεισ να την αφήνεισ ορθάνοιχτη...

Αν δεν με ήθελεσ εδώ, θα έψαχνεσ σίγουρα να βρεισ κάτι καλύτερο να κάνεισ απ'το να συζητάσ με μένα...με τον εγωιστή σου εαυτό

... αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα

Δε με ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις. Δε με ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι. Δεν με ενδιαφέρει ποιοι πλανήτες είναι γύρω απ΄το φεγγάρι σου. Δε με ενδιαφέρει να μάθω πόσα λεφτά έχεις. Δεν με ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει.

Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς και αν τολμάς να ονειρευτείς το να καταφέρεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά. Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης, αν είσαι ανοιχτός στις προδοσίες ή αν έχεις ζαρώσει απ'τον φόβο. Αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και να αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει, χωρίς να ανησυχείς και να πρέπει να προσέχεις να είσαι ρεαλιστής και να θυμάσαι τα όριά σου. Θέλω να ξέρω αν τολμάς να απογοητεύσεις κάποιον με το να είσαι ο εαυτός σου.

Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή. Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα. Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν. Θέλω να ξέρω αν μπορείς όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας και να φωνάξεις στο ασημί της πανσελήνου και στο χρυσαφί του ήλιου " Ναι, είμαι άνθρωπος σημαντικός και η ζωή μου ανήκει!"

σφηκοφωλιά

 

Μη σκέφτεσαι...

ό,τι είναι να γίνει θα γίνει...

οι σκέψεις είναι σαν τη σφηκοφωλιά!

Όσο τη σκαλίζεις, τόσο ξεχύνονται οι σφήκες

και σε κεντρώνουν!

πως έγινε ένας κακός άνθρωπος

Θα σας πω πώς έγινε

Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο

δρόμο του έναν χτυπημένο

Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε

Τόσο πολύ λυπήθηκε

που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του vα πλησιάσει για να σκύψει να

τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις 

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,

να ψυχοπονέσει τον καημένο

Και καλύτερα να πούμε

Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε

Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε vα παίξει με τους άρχοντες

Άρχισε λοιπόν και κείνος

Από πάνω να χτυπά

                                                         Ε.Βακαλό

συνειδητοποίηση

Σηκώνομαι το πρωί.
Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα  στο πεζοδρόμιο.
Δεν την βλέπω
και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου,
ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,
και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο,
δεν το θυμάμαι
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και,
παρόλα αυτά,
δεν την βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου
την τρύπα στο πεζοδρόμιο
και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Την βλέπω και,
παρόλο που την βλέπω,
πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα
βγαίνω απ'το σπίτι μου.
Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου.
Την βλέπω,
προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,
αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω με την άκρη των ποδιών μου
ως την άλλη μεριά,
αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα,
βγαίνω από το σπίτι μου
βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα
που χοροπηδάω από τη χαρά μου...
Και, έτσι όπως χοροπηδάω,
ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα,
βγαίνω απ'το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω
και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα,
σήμερα μόλις,
συνειδητοποιώ
ότι είναι πιο βολικό
να περπατάω...
στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Χ.Μπουκάι 

είχα έναν φίλο...

Είχα έναν φίλο που με νοιαζόταν, όπωσ κάνουν οι φίλοι.

Μαθαίναμε πράγματα ο ένασ στον άλλον.

Αυτόσ, μου μάθαινε να κυνηγάω την ισορροπία.

Με έβλεπε να βάζω τα κλάματα και έλεγε: "γιατί κλαισ συνέχεια; σκέψου λιγάκι λογικά..."

Μιλούσα απότομα και αναρωτιόταν: " πώσ μπορείσ να είσαι τόσο σκληρή; δεν σε νοιάζει; "

Είχα έναν φίλο που μου έλεγε: " μην είσαι εγωίστρια. δεν γυρνάνε όλα γύρω σου"

Του άνοιγα την καρδιά μου. Μιλούσα...μιλούσα...με έκλεινε στην αγκαλιά του και μου ψιθύριζε: "σταμάτα να σκέφτεσαι μόνο τουσ άλλουσ, κοίτα λίγο και τον εαυτό σου."

Τον άκουγα... Με βοηθούσε, γι' αυτό και τον έκανα, στα κρυφά, δάσκαλό μου.

Όσο περνούσε ο καιρόσ, φαινόταν όλο και πιο ξεκάθαρα.

Είχα έναν φίλο που νοιαζόταν τόσο για την ισορροπία μου, που στο τέλοσ έχασε τη δική του.

Είχα έναν φίλο που ξέχασε να'ναι φίλοσ μου.

η ισορροπία του...

no hard feelings.

together we make rainbow (:

δεν είναι η ζωή σου βαρετή.εσύ είσαι "βαρεμένοσ".

Η ζωή μου είναι βαρετή.
Σήμερα έξω είχε ήλιο, αλλά τι με νοιάζει. Τον χάρηκα μήπωσ;  Είχα μια μέρα βαρετή.
Η μαμά μου είπε ένα αστείο και γελούσε μόνη τησ. Κοιτούσα με μισό βλέμμα την μαμά μου να γελάει και σκεφτόμουν πόσο βαρετή μπορεί να΄ναι η ζωή μου.
Οι φίλοι μου όποτε έχω ανάγκη είναι εδώ, αλλά τι να τουσ κάνεισ, πολύ βαρεμάρα.
Δύο σκυλιά έπαιζαν στο πάρκο και απορώ που βρίσκουν την όρεξη. Πωσ δεν βαριούνται.
Ξεσ, δε φταίω εγώ για όλα. Δε φταίω που οι μέρεσ μου κυλούν άδειεσ.
Δε φταίω που όταν κάθομαι στο μπαλκόνι θέλω να πάρω φόρα και να πηδήξω απ'τη βαρεμάρα.
Τι φόρα δηλαδή, ποιοσ τρέχει.
Η ζωή μου τα φταίει και η κακή μου τύχη.
Τι με κοιτάσ μ΄αυτό το βλέμμα τώρα; Έχω κάπου λάθοσ; Τι λεσ; Μη μιλάσ μέσα απ΄τα δόντια σου.

-Δεν είναι η ζωή σου βαρετή.Εσύ είσαι "βαρεμένοσ".

τραμπάλα

Πάνω..κάτω...πάνω...κάτω...Διαρκώσ η ίδια κίνηση.

Βρίσκεσαι ψηλά. Κοιτάσ γύρω και αναπνέεισ βαθιά. Αναπνέεισ βαθιά και τα πνευμόνια σου γεμίζουν μυρωδιέσ. Βλέπεισ χρώματα. Τα μάτια σου φωτίζουν απ' την τόση λάμψη. Φυσάει και τα μαλλιά σου χορεύουν. Χαμογελάσ. Κλείνεισ τα μάτια μαγεμένοσ.

Μέχρι να τ' ανοίξεισ, έχεισ ήδη βρεθεί κάτω. Τα πόδια σου λυγισμένα. Κοιτάσ απ'το έδαφοσ και όλα σου μοιάζουν να 'ναι βουνό. Πνίγεσαι. Βυθίζεσαι αργά μέχρι να φτάσεισ στο βούρκο τησ αδράνειασ.

Νιώθεισ ανίκανοσ. Πιστεύεισ ότι είσαι ανίκανοσ. Γίνεσαι ανίκανοσ.
Βαραίνεισ τόσο που τίποτα δε θα σε βγάλει ξανά κοντά στον ουρανό.

Όχι, περίμενε! Μη σηκωθείσ να φύγεισ πάλι ρε μαλάκα! Μην τα παρατάσ!
Σταμάτα να σφίγγεισ τόσο τα χέρια. Άσε τα πόδια σου ελεύθερα. Φτάνει επιτέλουσ να πιέζεισ προσ τα κάτω. Μην το σκέφτεσαι και πολύ. Απλά κάντο. Ζήσε.
Πάτα γερά στα πόδια σου και πάρε φόρα για ψηλά.

Ξεσ, δε θα σαι μόνοσ. Θα'ναι και τα πουλιά, να σου τραγουδάνε και να κρατάνε το βλέμμα σου ψηλά όταν κάνεισ να σκύψεισ.
Μέρεσ τώρα περιμένουν να φανείσ.

Δοκαρι.. ΙΙ

Ελλιπής προσπάθεια είπαν.. έλλειψη κινήτρου.. αδιαφορία.. αδυναμία συγκέντρωσης.. Είπαν, είπαν.. Κανείς δεν σκέφτηκε την ανικανότητα.. Μέχρι τότε ούτε καν ο ίδιος.. Απλή καθαρή ανικανότητα.. Να κάνει αυτό που έπρεπε..

Τα συναισθήματα μετά από καιρό εκεί.. Αναλλοίωτα σε ένταση.. Στο μυαλό του γέλια, κλάματα, φωνές, αναμεμιγμένα με την μυρωδιά του καπνού και του χόρτου και την γεύση του αλκοόλ..

Διάολε θα τρελαθώ..

Η κάφτρα του τσιγάρου φωτίζει το δωμάτιο.. σε κάθε τζούρα εμφανίζονται μπροστά του αναμνήσεις.. Στιγμές όμορφες που τον έκαναν να νοιώθει ο πρώτος μαν της αγέλης αλλά και στιγμές άσχημες.. Στιγμές που απογοήτευε τον εαυτό του και τους ανθρώπους που τον πίστευαν χωρίς μέχρι τώρα να ξέρει το γιατί..

Τώρα όμως ξέρει.. Ξέρει ότι τα πράγματα δεν ήταν ποτέ όπως νόμιζε.. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε..

Απλά δεν μπορούσε..

Loneliness..

στον ήλιο, όλοι έχουν μοίρα

Μια φορά, ήταν κάποιοσ που συνεχώσ μουρμούριζε "δεν έχω στον ήλιο μοίρα".
Και όλο γκρίνιαζε.
Και συνεχεια φώναζε.
Περπατούσε σκυφτόσ και δε μιλούσε σε κανέναν.
Περπατούσε σκυφτόσ και δε νοιαζόταν για κανέναν.
Τα σκουπίδια του στίβεσ, τα ρούχα του παντού πεταμένα.
Τα σκουπίδια του στίβεσ και τα όνειρα του παρατημένα.
Και όλο γκρίνιαζε.
Και συνέχεια φώναζε.
Ξυπνούσε κάθε μέρα, αλλά τα μάτια του δεν έλεγε να τ' ανοίξει.
Ξυπνούσε κάθε μέρα και βιαστικά, ετοιμαζόταν να μη ζήσει.
Κοιμόταν το πρωί και ξυπνούσε το βράδυ.
Κοιμόταν το πρωί και νόμιζε πωσ ξυπνούσε το βράδυ.
Και όλο σκεφτόταν.
Σκεφτόταν συνέχεια.
Εκτόσ από κάτι.
Ξέχασε κάτι...

πωσ, στον ήλιο, όλοι έχουν μοίρα.

Medianeras..

Αργεντίνικη παραγωγή με σενάριο και  σκηνοθεσία απο τον Gustavo Taretto.. Ο κύριος λοιπόν αυτός καταφέρνει να φτιάξει μια αισθηματική μεν ταινία η οποία εκφράζει παράλληλα με έναν απλό και όμορφο τρόπο τους προβληματισμούς των δυο βασικών χαρακτήρων. Tης Mariana (Pilar López de Ayala) σχεδιάστρια βιτρινών που μόλις έχει βγει απο μια σχέση με όχι και τόσο όμορφο τρόπο, και του Martin (Javier Drolas), web designer, ο οποίος αποφεύγει πολύ τον έξω κόσμο, κλεισμενος στο σπιτι και τον εαυτο του, μετά το επίσης άδοξο τέλος της δικής του σχέσης..

Δυο άνθρωποι σε μια μεγαλούπολη (Μπουένος Άιρες) άγνωστοι μεταξύ τους, κινούνται καθημερινά τόσο κοντά όμως ταυτόχρονα τόσο μακριά ο ενας απο τον άλλον μέχρι που στο τέλος όλα (τυχαία?) παίρνουν τον δρόμο τους.. 

Γιατί όπως μας πληροφορεί ο κύριος Daniel Johnston (του οποίου το site είναι εδω) στο κομμάτι που ντύνει μια απο τις πιο όμορφες σκηνές του έργου:

Only if you're looking can it find you

Cause true love is searching you

But how can it recognise you

Unless you step out into the light

Η σκηνή της ταινίας με το συγκεκριμένο κομμάτι (που μας έκανε να χαμογελάσουμε λιγάκι παραπάνω).. :)

Δοκάρι..

Μετά απο ένα στείρο 90λεπτο οι ομάδες οδηγούνται στην παράταση.. Ίδιο σκηνικό και στο έξτρα μισάωρο.. Το παιχνίδι θα κριθεί στα πέναλτι.. Ψυχοφθόρα διαδικασία.. Τελευταία εκτέλεση.. Αν μπει, στο ζενίθ.. Αν χαθεί..

Παίρνει φόρα.. Εκτελεί..

Δοκάρι..

Τα φώτα σβήνουν.. Εκείνος αποσβολωμένος να κοιτάει τα δίχτυα.. Στα μάτια του εικόνες απο πανηγύρια.. Πανηγύρια που δεν θα ζήσει.. Τουλάχιστον μέχρι το επόμενο πέναλτι.. Μέχρι το επόμενο πέναλτι..

Μουδιασμένος επιστρέφει σπίτι.. Στο μυαλό του ξανά και ξανά ο ήχος απ το δοκάρι.. Τα ίδια συναισθήματα ξανά και ξανά.. Πίκρα, απογοήτευση, θυμός.. Ένα ποτό.. Δυο.. Σιγά σιγά ξημερώνει.. Θα τα παρατήσω, μουρμουράει.. Ακούς? το μπουκάλι σχεδόν άδειο δίπλα του σαν τον πιο πιστό φίλο..

Μεσημέριασε..

σήμερα δεν ήταν που έλεγεσ θα αλλάζαμε τον κόσμο;

Άραζα στο πάρκο, στο παγκάκι ανάμεσα στισ τριανταφυλλιέσ και περίμενα τον Νώντα… Ξαφνικά φωνέσ. Μια παρέα συζητάει έντονα. Ναι…όχι…ίσωσ…Κοιτάζω γύρω, τρία παγκάκια πιο πέρα, πέντε αγόρια κουβεντιάζουν με πάθοσ κάνοντασ χειρονομίεσ και που και που βρίζοντασ.

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

Ξεκινάω για το σπίτι του Νώντα.Στο δρόμο κάποιοι προσπερνάνε βιαστικά, άλλοι μιλάνε στο τηλέφωνο, κάποιοι λίγοι μου ρίχνουν ένα φευγαλαίο βλέμμα και μου γελάνε. Πλησιάζω έναν ανοιχτό κάδο. Δύο παιδιά με τα κεφάλια τουσ μέσα, ψάχνουν ότι βρουν για να γεμίσουν το μισοσπασμένο καρότσι τουσ. Ένας αντρασ, αφού τουσ παρακολουθεί για λίγο από το μπαλκόνι του, φωνάζει με αηδία "Τι είναι αυτά ρε; Να ψάξετε σε άλλουσ κάδουσ, όχι μπροστά στο σπίτι μου".

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

Φτάνω στο σπίτι του Νώντα... Σκαρφαλώνω και ψάχνω απ'το παράθυρο μήπωσ τον βρω πουθενά. Δύο ηλικιωμένοι καθισμένοι μπροστά σ'ένα κουτί. Φωνάζει το κουτί, φωνάζουν και οι ηλικιωμένοι.

Ναι...όχι...ίσωσ...

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

"Κατέβα από κει βρωμόγατο! Δεν καταλαβαίνεισ; Φύγε! Ουστ!", μου φωνάζει μια γυναίκα απ΄το δρόμο.

Δε μπορώ τισ φωνέσ...

Εσείσ ρε δεν είστε που λέτε πως θέλετε ειρήνη;

Γιατί φωνάζετε αφού ζητάτε ηρεμία;

Γιατί βρίζετε αφού ζητάτε αξιοπρέπεια;

Γιατί προσβάλετε αφού ζητάτε σεβασμό;

Ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα απ'το παράθυρο. Δίπλα απ'την ηλικιωμένη κυρία, μπροστά απ'το κουτί, ο Νώντασ απλωμένοσ κοιμάται σ'ένα μαξιλάρι.

Γιατί ρε Νώντα; Κι εσύ ξεχάστηκεσ;

Σήμερα δεν ήταν που έλεγεσ θα αλλάζαμε τον κόσμο;

πρωτη αναρτηση_τεστττ

θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .θελω τζερτζελοοο .